O secretario xeral da CIG, Paulo Carril, e o secretario comarcal da CIG de Ferrol, Manuel Anxo Grandal, foron os encargados de presentar as mobilizacións que a central nacionalista ten convocadas para o próximo domingo baixo o lema “STOP precariedade. Traballo digno. Por un marco galego de relacións laborais”.

Unhas reivindicacións que se insiren na campaña contra a precariedade que a CIG puxo en marcha no mes de xaneiro, coincidindo cos dous anos da entrada en vigor da última reforma laboral e que, avanzou Grandal, alén da vertente reivindicativa tamén terá un percorrido institucional coa presentación de mocións nos diversos Concellos do país.

Multiplícase a precariedade

Nestes dous anos, indicou Paulo Carril, confirmouse o que a CIG xa denunciara no seu día: que as medidas recollidas nesta reforma, xunto cos recortes de dereitos que impuxo a reforma de 2012 que non foi derrogada, ían supoñer de novo que a maioría social vería empeoradas aínda máis as súas condicións laborais e salariais.

Advertiu que baixo novas formas de contratación multiplicouse a precariedade, ao xeneralizarse a contratación fixa-descontinua (medrou neste período nun 121%) e a contratación a tempo parcial. “Mudan as estatística con datos marabillosos de contratación indefinida, pero a realidade non mudou e a precariedade estendeuse baixo outras formas, mesmo abusando as empresas do uso do período de proba como contratación con despedimento libre, que se incrementou nun 21%”.

Tamén se reforzou o papel das ETT e se facilitou a aplicación de ERTE permanentes, pero nin se corrixiron as desigualdades de xénero, nin se aumentan os salarios, o cal nos leva a unha clase traballadora empobrecida e nunha permanente situación de inestabilidade laboral. “Faise realidade a figura do traballador e da traballadora pobre porque, hoxe en día, ter un emprego xa non garante que se poidan ter os ingresos mínimos necesarios para vivir con dignidade e acceder a dereitos básicos como son a alimentación, a enerxía ou a vivenda. De feito, o 52% das familias que están na pobreza teñen traballo”.

E quen sofre con maior profundidade esta precariedade e pobreza son as mulleres (o 60% das persoas rexistradas no desemprego son mulleres) e a mocidade  (tan só no último ano emigraron 32.697 persoas, fundamentalmente xente nova).

Precisamente, Manuel Grandal lembrou que por “demandar salarios dignos, liberdade e algo do que seguimos facendo bandeira, que é termos un marco galego de relacións laborais e unha negociación colectiva en Galiza próxima ás traballadoras e traballadores, foi polo que morreron Amado e Daniel”.

Cómpre loitar polos nosos dereitos

Mentres esta realidade de pobreza -agravada pola carestía da vida e a inflación- se instala na clase traballadora “as empresas aumentan os seus beneficios e trasladan ao sector público os custos sociais desa situación de precariedade”. Unha precariedade que ten as súas causas nas políticas neoliberais implantadas desde o goberno central, primeiro polo PP e agora pola coalición PSOE-Sumar, co obxectivo de desregular e flexibilizar para satisfacer as demandas da Unión Europea “a cambio duns fondos que só van hipotecar o futuro”. 

Na súa intervención, Carril tampouco esqueceu a nula acción do goberno galego para reverter esta realidade, limitándose a acatar o cativo marco de competencias e a aplicar unha versión máis dura destas políticas neoliberais. Por iso, instou a reaxir e a mobilizarse porque “non podemos permitir que o resultado das eleccións galegas do 18 de febreiro teñan como consecuencia un endurecemento das políticas reaccionarias, antisociais e antigalegas que o PP vén practicando nos últimos anos”.

Ás portas dunha data tan sinalada para o sindicalismo nacionalista como o 10 de Marzo, o secretario xeral da CIG reiterou a necesidade da mobilización social para conseguir un Plan galego de recuperación económica, industrialización, creación de emprego digno e reforzo dos servizos públicos en Galiza; e para que se poñan en marcha medidas que rematen coa precariedade, a temporalidade e os baixos salarios, tanto no ámbito privado como na administración pública.

Tomando o exemplo das loitas do 72, tamén agora “temos que loitar por unha nova lexislación laboral e social que restitúa os dereitos perdidos e favoreza novos dereitos e regulacións que nos fortalezan como clase traballadora galega”. Para avanzar neste camiño, concluíu Carril, hai que avanzar na consecución dun marco galego de relacións laborais “porque é fundamental poder exercer un dereito democrático como é negociar en Galiza as nosas condicións de vida e os nosos salarios con plenas garantías”.