Despois de meses de mensaxes alarmistas e dunha política constante e consistente para predispor a opinión pública a aceptar estas medidas, o que fica claro é que tal cantidade de fondos para a denominada “defensa” non nos garante maior seguranza. Ao contrario, o único que asegura é que, en lugar de financiar servizos públicos e políticas sociais, os nosos impostos van ir parar aos petos das grandes empresas de armamento. Por riba, facelo catro anos antes do exixido demostra non só o grao de afinidade entre os intereses da OTAN e a axenda do goberno español, senón que deixa ver o desespero do propio Reino de España por que o resto de axentes imperialistas o tomen a serio. Lembramos que isto xa aconteceu durante os gobernos de José María Aznar, con nefastas consecuencias prácticas. Mentres se afirma que o obxectivo é aumentar a “autonomía estratéxica” da Unión Europea, a realidade que vemos é unha maior submisión aos intereses dos Estados Unidos que fecha portas a saídas diplomáticas e a acordos multilaterais.

Con todo, non se trata dunha política isolada. Aínda coas súas circunstancias particulares, este incremento inxustificábel fai parte dun proceso máis amplo de rearme xeneralizado da Unión Europea — por orde dos Estados Unidos e da OTAN — que supón a consolidación dunha axenda belicista que esnaquiza calquera posibilidade de paz e afonda na precarización das clases populares, co perigo de encamiñarnos, pola porta de atrás, cara a unha economía de guerra permanente. Mentres se afirman compromisos coa educación, a sanidade ou a vivenda, a realidade que nos poñen acima da mesa é a militarización acelerada da vida, sen debate público nin o menor espazo ao control democrático.

Resulta aínda máis grave que, neste contexto, o Ministerio do Interior formalizase a compra -aínda que agora se anuncie a súa revogación- de 15 millóns de balas a empresas israelitas en medio a un xenocidio en curso, nun acto de complicidade criminal que é tamén unha sangrante contradición entre o que se di e o que se fai. O Estado español, lonxe de actuar como suxeito de paz, sitúase abertamente do lado dos verdugos, dos invasores e dos que exercen o xenocidio e a ocupación como forma de vida. Do mesmo xeito rexeitamos que a esta obsesión militarista se sume o Presidente da Xunta, Alfonso Rueda, co seu anuncio de destinar, sen competencias para iso, fondos públicos para investimentos relacionados coa defensa.

Diante desta situación, desde a Plataforma Galiza pola Paz, reafirmamos a denuncia do que esta deriva significa para o noso país. Rexeitamos o uso do territorio, das instalacións e dos recursos do pobo galego para exercicios militares, escalas e adestramentos, ou como subministros para a industria da guerra. Rexeitamos, máis unha vez, que isto se faga de costas ao pobo galego, que ten expresado historicamente a súa repulsa ao militarismo e ao imperialismo. Esta situación demostra, unha vez máis, as consecuencias da nosa falta de soberanía nacional e os perigos que implica seguir ligados ás políticas de guerra do Estado español.

O futuro da humanidade non pode estar fundado na destrución. O único camiño posíbel é o da paz, a cooperación entre os pobos e o respecto á soberanía das nacións.

Por iso:

1. Esiximos a paralización inmediata do aumento do gasto militar.
2. Demandamos a saída do Estado español da OTAN.
3. Chamamos á mobilización social contra a guerra, contra o imperialismo, contra os que fan da morte o seu negocio.
4. E reclamamos para Galiza o dereito a decidir libremente o seu papel no mundo, sen imposicións externas nin obrigas cómplices co imperialismo.

Pola paz

Contra a guerra

Contra a OTAN

GALIZA POLA PAZ